B.canis ima globalnu distribuciju, a geografski najveća seroprevalenca (>20%) je u Brazilu, Aziji i istočnoj Europu. Prijenos oboljenja se najčešće odvija putem oronazalne, genitalne ili konjuktivalne inokulacije za vrijeme reproduktivnih i socijalnih aktivnosti ili za vrijeme uređivanja (grooming). Veneralni prijenos je od značaja jer se B.canis u sjemenu inficiranih pasa izlučuje u prvih osam sedmica od infekcije, a mogu je širiti intermitentno i po nekoliko godina. Također, infekcija se može prenijeti i sa inficirane ženke na mužjaka. Inficirana ženka širi uzročnika putem vaginalnog iscjetka (<6 sedmica) tokom estrusa. B.canis se širi i putem urina. Štenci se mogu inficirati intrauterinom vertikalnom transmisijom ili nakon porođaja putem kontaminiranog mlijeka, kontakta sa placentarnim membranama ili vaginalnim iscjetkom. Infekcija je povezana i sa visokim nivoima neonatalnog mortaliteta. Inficirani štenci koji prežive predstavljaju značajan izvor infekcije jer su perzistentni nosioci B.canis. Nakon vezivanja i ulaska putem sluznice, bakterija se prenosi do regionalnog limfnog čvora, jetru, slezenu i moguće je i u koštanu srž kao slobodna bakterija ili u sklopu fagocitne ćelije. Nakon inokulacije i razmnožavanja bakterija prelazi u krvotok gdje uzrokuje intermitentnu bakterijemiju (1 sedmica do 1 mjesec, u prosjeku 3 sedmice). Bakterija cilja ”steroidno-zavisna” reproduktivna tkiva poput prostate, testisa, epididimisa, gravidnog uterus i placente. Jednom  kada se akumulira u ovim i drugim tkivima poput mliječne žlijezde, slezene, limfnih čvorova, očiju, bubrega i moždanih ovojnica, inficirana životinja postaje infertilna i dolazi do pojave cikličnih groznica.